Flexonauts: Dieren met een Missie, Hoofdstuk 1: Orky en Keiko – Het Begin van de Flexonauts

Het was een gewone ochtend in de Grote Oceaan. Orky, de nieuwsgierige orka, zwom 
samen met haar kleine zusje Keiko tussen de golven. Ze speelden hun favoriete spel: 
bubbelrace! Wie het snelst een bubbel naar het wateroppervlak kon blazen, mocht 
kiezen wat ze die dag gingen doen. Keiko was net bezig met een supergrote bubbel toen ze plots schrok. “Kijk, Orky!” piepte ze, terwijl ze naar een glinsterend voorwerp dreef. 
“Een kwal!” Orky keek goed. Maar in plaats van een kwal zag ze iets anders: een 
doorschijnende, wiebelige zak. 

Voordat Orky kon waarschuwen, hapte Keiko de ‘kwal’ op. Meteen begon ze te hoesten 
en te spartelen. Orky schoot naar haar toe, duwde zachtjes tegen Keiko’s buik en 
gelukkig kwam de plastic zak weer naar buiten gedreven. Keiko was geschrokken, maar 
gelukkig ongedeerd. Orky zuchtte diep. Dit was al de derde keer deze maand. “Waarom 
ligt er toch zoveel rommel in onze zee?” vroeg Keiko verdrietig. Orky had geen antwoord. Maar in haar hoofd begon een plannetje te groeien. 

Die middag zwom Orky langs haar favoriete plekken. Ze bezocht de kleurrijke koraaltuin, 
waar Clowny de clownvis haar begroette met een grapje (“Waarom kunnen vissen niet 
basketballen? Ze zijn bang voor het net!”). Ze dook langs Snapy de kreeft, die druk bezig 
was met het sorteren van schelpjes en afval. Overal waar Orky kwam, zag ze sporen van 
mensen: plastic bekers, rietjes, dopjes, zelfs een oude teenslipper. Ze besloot raad te 
vragen aan de oudste bewoner van de oceaan: Splash de zeehond. Splash lag op een 
rots in de zon en geeuwde. “Vroeger, toen ik nog een jonge zeehond was, was de zee 
veel schoner,” vertelde hij. “Maar nu… nu moeten we samen iets doen.” Orky voelde 
haar hart sneller kloppen. Samen. Dat was het woord waar ze naar zocht.

’s Avonds, toen de zon als een oranje bal in de zee zakte, lag Orky te draaien in haar bed 
van zeewier. Ze dacht aan Keiko, aan Splash, aan al haar vrienden. “Alleen kan ik niet 
alles oplossen,” fluisterde ze. “Maar wat als… wat als we een team maken? Een team 
van dieren die elk hun eigen kracht en idee hebben. Samen zouden we de zee, het land 
én de lucht kunnen beschermen!” Ze sprong op van enthousiasme. “Ik ga een club 
oprichten! Niet zomaar een club, maar een echte heldenbende. En die noem ik... de 
Flexonauts!”

De volgende ochtend zwom Orky naar Keiko. “Voel je je al beter?” vroeg ze bezorgd. 
Keiko knikte. “Dankjewel dat je me gered hebt, grote zus.” Orky glimlachte. “Weet je 
wat? Ik heb een idee. We gaan een team oprichten om de zee schoon te maken. Maar 
niet alleen de zee – ook het land en de lucht!” Keiko’s ogen werden groot. “Mag ik ook 
meehelpen?” “Natuurlijk! Jij wordt mijn eerste Flexonaut.”

Samen maakten ze een lijstje van wie ze allemaal wilden uitnodigen. Bibi de bij, Panpan 
de panda, Giki de gekko, en misschien zelfs iemand van het vuur… Maar eerst moesten 
ze Bibi zien te vinden – want zonder bijen, geen bloemen! Orky en Keiko maakten 
posters van zeewier en schelpen, die ze overal in de oceaan ophingen. “Word ook een 
Flexonaut!” stond erop, met een vrolijke tekening van Orky en Keiko die afval opruimen.

Al snel kwamen de eerste dieren kijken. Clowny de clownvis wilde graag meedoen (“Als 
ik afval opruim, kan ik daarna nóg meer grappen maken!”), en Chef Pinch de kreeft bood 
enthousiast aan om een groot opruimfeestje te organiseren, compleet met gezonde 
zeewiersnacks voor iedereen. Maar Orky wist: als ze echt een verschil wilden maken, 
moesten ze samenwerken met dieren van het land en uit de lucht. “Op naar Bibi!” riep 
ze. En zo begon hun volgende avontuur…